ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ

 

     

 

 

 

 

 

 

 

 Παναγιώτα Μπλέτα

 Συγγραφέας

 

 

 

Τι είναι οι γερμανικές αποζημιώσεις;

Οι γερμανικές αποζημιώσεις, είναι οι επανορθώσεις, που οφείλει να κάνει η Γερμανία, απέναντι στον Ελληνικό λαό, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, για τις δολοφονίες των Ναζί,
κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την ολοσχερή καταστροφή των υποδομών, την αρπαγή του εθνικού και πολιτιστικού μας πλούτου και το Κατοχικό Δάνειο, που μας ανάγκασε να συνάψουμε.

Τι είναι το Κατοχικό Δάνειο;

Το 1942, σύμφωνα με το νόμο 1586/1942 της κατοχικής κυβέρ­νησης Τσολάκογλου, η Ελλάδα έπρεπε να αποζημιώσει τους Γερµανούς υπήκοους, για τις «ζημιές» που προκλήθηκαν στις πολεµικές τους επιχειρήσεις, επί του ελληνικού εδάφους!!! Ενώ δηλαδή, ο Ελληνικός λαός λιμοκτονούσε εξαιτίας της Γερμανικής Κατοχής, η κατοχική Κυβέρνηση πλήρωνε τους δήμιους του…
Για να αποπληρωθούν αυτές οι παρανοικές απαιτήσεις, η Ελλάδα σύναψε δάνειο με τη Διεθνή Τράπεζα, το οποίο θα έπρεπε να αποπληρωθεί όχι σε δραχμές, που πλέον λόγω του τερατώδους πληθωρισμού, είχαν χάσει την αξία τους, αλλά σε σταθερό νόμισμα (τον Νοέµβριο του 1944 µια νέα δραχµή ισοδυναµούσε µε 50 δισ. παλαιών δραχµών).
Από το 1824 µέχρι το 1932, η Ελλάδα είχε δανειστεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. Χρυσά φράγκα. Μέχρι τότε είχαµε καταβάλει, µόνο για τόκους και χρεωλύσια, 2,383 δισ. Φράγκα.
Μετά το 1932 σταµατήσαμε τον εξωτερικό δανεισµό. Η κατοχή όμως, µας οδήγησε και πάλι στη Διεθνή Τράπεζα, η οποία έθεσε όρο τον διακανονισµό των προηγούμενων προπολεµικών µας χρεών.
Δηλαδή, θα µας έδινε δάνειο για να ξεπληρώσουµε και πάλι τις τοκοχρεωλυτικές δόσεις των προπολεµικών µας δανείων, που ήδη είχαµε ξεπληρώσει και µε το παραπάνω.
Το 1962, υπό την πίεση των «Μεγάλων Δυνάμεων», η Ελλάδα αναγνώρισε τα ύψος των προπολεµικών της δανείων, σε 232 εκατ. δολάρια, ενώ αντίστοιχα το Κατοχικό Δάνειο, που μας χρωστούσε η Γερμανία, ανερχόταν μαζί με τους τόκους σε 398 εκατ. δολάρια.
Στην ίδια μοίρα πάλι σήμερα, παρατηρούμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται, τα διεθνή ταμεία απλά να αλλάζουν όνομα και να μεταμορφώνονται από Διεθνή Τράπεζα σε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), τις «μεγάλες δυνάμεις» να παίζουν άνισα παιχνίδια σε βάρος των λαών και τους λαούς να συνεχίζουν να παραμένουν έρμαια της ίδιας ουσιαστικά οικονομικής λαίλαπας, που μαστίζει τον πλανήτη.
Το 1946 ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Τσαλδάρης διατύπωνε «την βαθυτάτην απογοήτευσιν και αηδίαν του ελ­ληνικού λαού δια την κακοµεταχείρισιν της Ελλά­δος υπό των συµµάχων της»…
Οι Γερμανικές αποζημιώσεις συνολικά, συμπεριλαμβανομένου και του Κατοχικού Δανείου, σύμφωνα με οικονομική εκτίμηση των στελεχών της Τράπεζας της Ελλάδας, (Απρίλιος 2014), σε δολάρια και έχοντας αφαιρέσει την πληθωριστική αξία της δραχμής, φτάνουν τα 258 εκατομμύρια δολάρια, σε τιμές Νοεμβρίου του 1941.
Η «Επανενωμένη Δημοκρατική Γερμανία», πλην του αριστερού κόμματος «Die Linke», που θεωρεί ότι η Γερμανία οφείλει να καταβάλει τις παλιές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο στην Ελλάδα, όπως έκανε στη Βουλγαρία και την Ιταλία, δεν αναγνωρίζει τις αποζημιώσεις. Η συλλογιστική είναι, ότι τι η ναζιστική Γερμανία, που λεηλάτησε και καταδίκασε την Ελλάδα στην υποανάπτυξη, έχει απολειστικά την ευθύνη.
Το 1991 όμως, μετά τον πόλεμο του Κόλπου, η ίδια Γερμανία η «Δημοκρατική», πρωτοστάτησε στον ΟΗΕ, για να υποχρεώσει το Ιράκ να καταβάλει αποζημιώσεις σε κράτη, ιδιώτες και εταιρίες, εκ των οποίων αρκετές Γερμανικές. Ίσως γιατί εκεί διακυβεύεται η μοίρα του πετρελαίου…
Από Ελληνικής πλευράς τώρα, σύμφωνα με τον πρέσβη επί τιμή, Ιωάννη Μπουρλογιάννη – Τσαγγαρίδη, που κλήθηκε να καταθέσει πρόσφατα, στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, λόγω της θητείας του επί 14 χρόνια στην πρεσβεία της Βόννης, πολλές καθυστερήσεις και αδράνειες παρατηρήθηκαν από τις Ελληνικές Κυβερνήσεις μέχρι το 1990, οι οποίες έπρεπε να είχαν διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις, μέχρι την εποχή της επανένωσης της Δυτικής με την Ανατολική Γερμανία, εποχή που οι Γερμανοί ακόμη δεν αμφισβητούσαν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην Ελλάδα.
Σύμφωνα πάλι με τον κ Τσαγγαρίδη, η ελληνική πλευρά έπρεπε να ήταν έτοιμη, με συγκεκριμένα ποσά και με την επίκληση της ρηματικής διακοίνωσης της γερμανικής κυβέρνησης, το 1967, που έλεγε ότι ουδέποτε αμφισβήτησε τις υποχρεώσεις της.
Κατόπιν, που η «Δημοκρατική» Γερμανία αξιοποίησε τα χρήματα, για την δική της ανασυγκρότηση, κατά την περίοδο της επανανένωσης Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας, ξεχάστηκαν και οι αποζημιώσεις και οι κάθε είδους υποχρεώσεις προς την Ελλάδα.
Τα ακούσια ή εκούσια λάθη του παρελθόντος, για την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, εγείρουν ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη, στο να πράξουμε σήμερα τα δέοντα, προκειμένου να αξιώσουμε τις αποζημιώσεις αυτές, οι οποίες συνδέονται με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που δεν έχουν παραγραφεί και σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, δεν έχουν παραγραφεί και οι αντίστοιχες αστικές αξιώσεις, επί αυτών.
Και αν αυτός, που πρωτοστατεί στην διεκδίκηση των Γερμανικών Αποζημιώσεων, λέγεται Μανώλης Γλέζος, θα έπρεπε να αποτελεί ξεχωριστή τιμή για το Ελληνικό κράτος, ανεξάρτητα με τον κομματικό χώρο στον οποίο ανήκει, που της προσπάθειας αυτής, η οποία ήταν εθνική υποχρέωση όλων των Ελληνικών Κυβερνήσεων μέχρι σήμερα, ηγείται ένας ήρωας…